بررسی نقادانه ی «هرمنوتیک ادبی» با توجه به نظریات برخی فیلسوفان

هرمنوتیک رشته­ای نوظهور در حوزه­ی تفکر مغرب زمین است وپیشینه­ی آن به نهضت اصلاح دینی و عصر روشنگری باز می گردد­. این شاخه در دهه­های اخیر رونق یافته است و در کنار معرفت شناسی، فلسفه ی تحلیلی و زیبایی شناسی، شأن فلسفی ویژه­ای احراز کرده است؛ به گونه­ای که می توان ادعا کرد از دهه­ی هفتم قرن بیستم، هرمنوتیک به وجهه­ی غالب تفکر فلسفی معاصر غربی تبدیل گشته و بر دیگر گرایش­های نظری تفوّق یافته است. تقریباً در نیمه­ی دوم قرن بیستم، برخی از متفکرین و نظریه پردازان حوزه­ی ادبیات، تحت تأثیر دستاوردهای پُربار هرمنوتیک فلسفی، ضرورت تکوین «هرمنوتیک ادبی» و یا «رویکرد هرمنوتیکی به متون ادبی» را ارائه کرده و با نگرش­ها، و راه کارهای مختلفی پا به عرصه­ی این مقوله نهادند. برخی از آنها مانند روبرت یاَوس و امبرتو اِکو، خود از بنیان گذاران دبستان ادبی به حساب می­آیند، که با تلاششان سعی دارند تا گستره­ی نقد ادبی را به کمک پرسش های جامع هرمنوتیکی وسعت داده تا از این طریق، آنها اعتبار نظریه­ها و اندیشه­های خود را مورد نقد و بررسی قرار دهند. در این مقاله نویسنده برآن است تا به بررسی منتخبی از مهم ترین رهیافت ها و نظریه های هرمنوتیک ادبی، مناسباتِ آن با سایرتئور­های مشابه علوم انسانی، و برداشت­های مختلف از وظائف و کارکردهای آن بپردازد و سؤالاتی نیز در مورد توان آشتی پذیری هرمنوتیک با روش های تأویل متن و نظریه های نقد ادبی مطرح می کند